Vandaag heb ik de enigzins "koelte" van het water opgezocht tijdens een wandeling bij het Keelven in Someren. Want het was weer erg warm vandaag: 28 graden; maar ook deels bewolkt. Ik ben daar al eens eerder geweest en mijn blogpost daarover staat hier:
Toen heb ik alleen een wandeling rondom het Keelven gemaakt. Maar vandaag wilde ik naar het achterliggende ven, een ven met veel zanderige oevers. Om met het mooie zomerse weer van vandaag een soort van vakantiegevoel te ervaren.
In 2016 heeft men een aantal routes in dit grote Somerense bos, heide en vennen gebied gewijzigd. Sommige routes liepen nl dood tgv de aanleg van de golfbaan, sommige waren verouderd of niet meer begaanbaar. De oude route ging hoofdzakelijk over verharde wegen. Nu loop je over bospaden en onverharde wegen. Bovendien is er, naast de tocht van 8,5 kilometer, ook een verkorte route (drie of vijf kilometer) mogelijk. In totaal zijn er nu 18 wandelroutes. Voor al deze routes en plattegronden, kijk hier:
Een van de routes is de zgn. Zevenvennen route. Ik wist hiervan nog niets, toen ik hier vanmorgen ging wandelen, maar vond deze informatie later op internet. De eigenlijke start is bij parkeerplaats Keelven langs de Provincialeweg Someren-Heeze. Volg de bordjes Zevenvennenroute. Maar zoals gezegd, ik ben gestart bij de parkeerplaats aan de golfbaan.
kaartje Someren natuurlijk
De zevenvennenroute voert je, zoals de naam al zegt, langs de zeven vennen rondom het Keelven. Ik heb daarvan vandaag 4 vennen gezien, zie onderstaandestaande google maps kaartje:
Het is een landschappelijk aantrekkelijke wandeling door een bos-, heide- en vennengebied. De wandeling voert je door het natuurontwikkelingsgebied Het Keelven.
Dit van oorsprong voedselarme gebied Somerense Heide bestond uit grote uitgestrekte heidevelden met moerassige delen en enkele vennen. Op deze zogenaamde woeste grond lieten de boeren vroeger hun schapen grazen. Daarmee hielden ze de heide in stand. De herder liet er overdag zijn schapen grazen die gehouden werden voor de wol en het vlees, maar vooral voor de mest. Deze mest werd verzameld in de potstal. De potstal was de veestal waaruit maar eenmaal per jaar, als de dieren naar buiten gingen, de mest werd verwijderd en waarin het stro in de tussentijd geregeld werd aangevuld.
Met de uitvinding van kunstmest veranderde het landbouwsysteem, de wijze waarop de landbouw werd beoefend. Vanaf 1930 is het heidegebied ontgonnen en is er een productiebos van gemaakt met voornamelijk aanplant van Grove Den. Dit dennenhout kraakt voordat het bezwijkt en was daarom erg gewild als stuthout in de Nederlandse kolenmijnen. Aangezien de hoofdfunctie voor de houtproductie verdween en de kwaliteit van de bomen over het algemeen erg matig was, is in 1998 gestart met het Natuurontwikkelingsproject ”Keelven en omgeving”. Uitgangspunt was om het Keelvengebied recreatief aantrekkelijker te maken en om te vormen naar de situatie zoals die vroeger was: een groot heidegebied met vennen. Om dit te bereiken werd circa 15 hectare slecht groeiend naaldhout geveld. Om de open ruimte aantrekkelijker te maken is in dit gebied gebruik gemaakt van het bestaande reliëf (vroegere vennen) en verder zijn er enkele kleinere vennen uitgebaggerd.
De nieuwe vennen bestaan uit open water en een brede natuuroever met een plas-dras zone waarin zich ven- en natte heidevegetaties kunnen ontwikkelen. Ze zijn nu volop in ontwikkeling. Vroeger ontstonden natuurlijke vennen door uitwaaien van zand na de laatste ijstijd. Ze konden water vasthouden dankzij een ondoordringbare laag in de ondergrond.
Vennen worden uitsluitend gevoed door regenwater.
Om de recreanten zoveel mogelijk te laten genieten van het natuurlijk schoon, zijn er vele voorzieningen aangelegd zoals picknicksets en zitbanken, een trim en cooperbaan, ruiterroutes, mountainbikeroutes en wandelroutes waaronder het Allemanspad. Er zijn ook een aantal infoborden aangebracht die onderdeel zijn van het Bos- en Natuurleerpad Somerense Heide, met veel informatie over dierensporen, geïntegreerd bosbeheer, houtsoorten, boomsoorten, bloemen, planten en vogels.
Dat was weer veel informatie. Informatie die je terugziet in sommige van mijn foto's. Ik heb er weer veel gemaakt vandaag. Het is er ook zo mooi!
Ik heb de auto geparkeerd op de parking plaats bij de Swinkelsche Golfbaan. Vandaaruit naar het Keelven gelopen, waarbij je via een houten poortje het gebied betreedt. Je mag er veel maar ook veel niet: niet roken, niet honden loslaten, niet zwemmen, geen rommel of lawaai maken, niet bbq-en, niet crossen of brommen, fietsen mag wel. En dat is maar goed ook. Het gaat hier, zoals bij de golfbaan staat aangegeven om:
NATUUR RUST en RUIMTE
Allemaal volop aanwezig maar wat we met zijn allen in stand moeten houden door ons aan de regels te houden.
Eerst maar een paar foto's van het Keelven:
Duidelijk is te zien dat het waterpeil in het ven een aanzienlijk stuk lager is dan normaal tgv. de aanhoudende droogte van de laatste weken:
Hier en daar kon je via een smal paadje door de begroeiing naar de brede oever lopen, wat altijd de moeite waard was:
Hier lagen veel stukken (stronken) hout in het water, of op de oever, sommige nog vast in de ondergrond. Ik vind dat wel wat hebben, zo'n stronk: met een beetje fantasie zie je er wel iets in, dit doet me bv denken aan een hondenkop haha:
Of deze......ook heel mooi:
Het water is hier mooi helder, maar zo te zien loopt het wel steil af :
De Schtose Hooglanders komen hier ook, om te drinken. Dat kun je zien aan de uitwerpselen die er liggen. Hier zit een libelle op zo'n rundervlaai:
De uitwerpselen van een Schotse Hooglander zijn trouwens erg herkenbaar:
Het zijn stevige vaste keutels!
De Schotse Hooglanders hebben een grote eetlust en een zeer gevarieerd menu. Langzaam vooruitlopend zoeken ze naar voedsel. Het is niet duidelijk of ze echt een voorkeur voor iets hebben, ze eten links en rechts van wat ze tegenkomen: gras, akkerdistels, kruiden. Ze eten ook verschillende grassoorten die vaak overdadig groeien in natuurterreinen zoals; pijpenstrootje, zwenkgras, struisgras en bochtige smele maar ook blauwe bosbes, veldzuring en brandnetel worden met smaak verorberd. Schotse Hooglanders zetten extra voedsel in de zomer om in vetreserves voor de winter.
Door dit gevarieerde voedsel op de heide zijn de uitwerpselen van Schotse Hooglanders vast van vorm, het zijn stevige keutels. Heel anders dan de koeienvlaaien van onze melkkoeien, die in sappige weiden staan.
Oud, vertrapt en uitgedroogd:
Op de volgende foto kun je goed zien dat de vennen na de aanpak van Someren Natuur brede natuuroevers hebben met een plas-dras zone waarin zich ven- en natte heidevegetaties kunnen ontwikkelen. Zeker nu er door de droogte veel water verdampt uit de vennen zijn deze oevers nog omvangrijker geworden:
Zoals ik al eerder zei: stronken op de oevers, sommige liggen in het water. Daar kun je wel weer leuke detailfoto's van maken:
Maar op de oevers zie je ook veel pollen van het Pijpenstrootje:
De lange egale stengels van deze grassoort werden vroeger gebruikt om het kanaaltje van aardewerk pijpen te maken en ook om de steel open te houden. Imkers gebruikten de lange buigzame stengels om bijenkorven te maken.
Pijpenstrootje speelt een grote rol in het vergrassen van heidevelden. Daarom zal de heide beheerd moeten worden. Pijpenstrootje kan zich in korte tijd sterk uitbreiden. De plant vormt dichte pollen die steeds hoger worden. Andere planten worden zo overwoekerd. Om vergrassing tegen te gaan wordt gemaaid en pony's en Schotse Hooglanders ingezet.
Blik naar de overkant:
Bij het einde van het Keelven aangekomen: daar staat een mooi vogelkijkhut:
Bij de vennen zijn libellen zeker geen zeldzaamheid. Massa’s vliegen en muggen worden door de libellen opgegeten. De eitjes worden in het water afgezet. Ze gebruiken bomen in de buurt als schuilplaats bij wind en regen. De larven van de libellen die in het water leven, zijn jagers die onder andere dol zijn op dikkopjes (kikkelarven).
Ze waren erg druk en zaten niet lang stil, heb geprobeerd er een paar op de kiek te zetten:
En toen kwam ik aan bij ven 2: een mooi groot ven met prachtige gele zand-oevers. Daar wou ik naar toe! Toegeven: als je dit ziet, dat nodigt toch uit om naar beneden naar de waterkant te lopen?
Wat is het hier mooi!!!!
Ik zag er enkele honden lekker in het water spelen. Zwemmen is hier echter verboden. Maar goed ook, het is mooi zoals het is, het moet niet overspoeld worden door vervuilende recreerende dagjesmensen:
Het lijkt wel een zandstrand; zo mooi hier, en wat een rust:
Oeps...fotografenfoutje: scheve horizon:
Het water is hier blauwer dan in het Keelven, en het loopt hier geleidelijker af: wat zou ik hier graag lekker met mijn blote voeten door het water lopen......
Wat een prachtige grote natuuroever, maar volgens mij ook voor een groot deel drooggevallen. Het ven is omgeven door mooie zandwallen met daarachter een omheining van stroomdraad (vanwege de Schotse Hooglanders) en bossen:
Zelfportretje:
Het laatste stuk van ven 2:
Op deze foto is goed te zien dat ven 2 (links) bijna als het ware overloopt in ven 3 (rechts): ze liggen vlak tegen elkaar aan, mss dat ze zelfs bij hoog water in elkaar overlopen: zie ook mijn google maps kaartje aan het begin van mijn blog:
Ik heb hier echt met veel bewondering gelopen. Mijn foto's kunnen nooit helemaal weergeven wat voor schoonheid dit vennenlandschap rond het Keelvengebied hier uitstraalt. Dit moet je zelf ervaren. De Zevenvennenroute loopt over goed begaanbare paden door een afwisselend natuurgebied met naaldbossen, heide, weidegebieden en vennen. Het schijnt dat dit deel met de vennen het mooiste is. Vroeger ontstonden vennen door het uitwaaien van zand. Door de ondoorlaatbare laag in de ondergrond bleef dan het regenwater daarin staan. Welke van deze vennen nieuw aangelegd zijn heb ik helaas nog niet kunnen achterhalen. Gezien de brede oevers denk ik dat dit een uitgegraven ven is waarin zich dus natte ven en heidevegetaties kunnen ontwikkelen:
De ruigte in het middengebied:
De overgang van ven naar verharde weg aan de bosrand aan de achterzijde:
De overgang van het ven naar de oever:
En wat schetse mijn verbazing wat ik toen zag: waar ik wel op gehoopt had te zullen zien, maar niet had verwacht: de Schotse Hooglanders!!!!! :
Ik dacht die staan diep ergens in het bos, koel en ver weg uit de zon, maar ze stonden hier lekker in het water af te koelen:
Op de achtergrond de verharde Keelvenweg:
Schotse Hooglanders verblijven vaak in en nabij water, niet alleen om te drinken. Ze zoeken afkoeling bij hoge temperaturen zoals nu het geval is en schrikken er niet voor terug om tot bijna schofthoogte door het water te waden als uitweg wanneer mensen te dicht bij komen. Of ze kunnen zwemmen....dat weet ik niet.
Ik vond dit zo leuk, ik heb er lekker veel foto's van gemaakt:
Hoe leuk ze weerspiegelen in het water:
Schotse Hooglanders zijn betrekkelijk kleine runderen. Het is een taai en gehard ras, wat gedurende de zomer en de winter buiten verblijft. Stieren wegen rond de 600 kg en hebben een schofthoogte van 120-130 cm. De koeien wegen ongeveer 400mkg en hebben een schofthoogte van 100 cm. Tegenwoordig zijn ze echter wel zwaarder dan zo’n 100 jaar geleden. De meesten zijn roodbruin, maar ook vaalgeel, met zwarte smalle tijgerstrepen, egaal zwart, lichtgrijsbruin en soms ook wit komt voor. Dieren met witte vlekken zijn niet van een zuiver ras maar gekruist met andere runderrassen.
Rechter achterkant van ven 3:
Ik wist niet goed waar hier de runderen te passeren. Aan de rechterkant was een omheining met stroomdraad maar nergens een poortje om dit gebied te verlaten. Op de achtergrond zag ik wel wandelaars met honden rustig langs lopen: daar was wel een poortje. Dus de beste optie was aan het begin van dit ven ( het verste verwijderd van de runderen) richting poortje en verharde weg te gaan:
Links van mij mooie heide vegetatie:
In dit gebied komen wel 75 soorten mos voor. Twee ervan, Ruig- en Zandhaarmos, zijn echte pioniersplanten. Deze planten komen alleen voor op zanderige plekken of langs bospaden. De kleine zeegroene plantjes houden het zand vast en bieden daarmee andere planten gelegenheid om te kiemen. De vrouwelijke plantjes hebben in het voorjaar een steeltje met daarop een sporenkapsel. De mannelijke planten zijn dan getooid met prachtige oranjerode rozetjes. Maar dit is niet oranjerood. Dus dat zal wel niet een van deze twee soorten zijn. Wat het dan wel is...geen idee, maar het steekt wel mooi af tegen het groen:
Naast de runderkeutels waarvan ik eerder al foto's heb getoond, waren hier in het vochtige zand mooie verse hoevensporen te zien van de runderen:
En toen ik zo met mijn neus dicht op de zanderige bodem zat vielen mij deze kleine schorpioenachtige insectjes op:
Ik heb echt heel erg lang moeten zoeken welke soort het is: aanvankelijk dacht ik dat het de Gewone oeverkortschildkever was maar later was ik er toch van overtuigd dat dit de Paederidus ruficollis is: een andere kortschildkever. Er is helaas geen gewone nederlandse naam voor. Ik heb ze voor de zekerheid maar aangemeld bij waarnemingen.
Mss is het leuk om eens een keer te laten zien hoe zo'n beestje geregistreerd staat bij de Nederlandse Soortenregister:
De wetenschappelijke naam is gegeven nav de rode kleur van het halsschild.
Kortschildkevers (Staphylinidae) zijn voor de determinatie een lastige familie. Er zijn wel enkele bekende verschijningen, zoals de stinkende kortschild die opvalt omdat hij zo groot is. Maar er zijn heel veel kleinere soorten, die niet alleen zwart zijn maar meerdere kleuren hebben bv oranje of rood op het lijf.
In Nederland zijn er bijna 1000 soorten verdeeld over vele tientallen geslachten. Het is de insectenfamilie waarmee wijlen notaris Batten uit Middelburg zich zijn hele leven zeer intensief heeft beziggehouden in zijn vrije tijd. Hij heeft indertijd ook diverse nieuwe soorten voor Nederland gevonden.
De meeste soorten leven verborgen onder stenen, plantaardig materiaal en eten ongewervelden, zoals slakken e.d.
Ik zag ze met velen op deze zanderige oever. Het is een maar een piepklein kevertje van ongeveer 8 mm lengte. En razendsnel is ie ook. Ze kruipen in een klein holletje in het zand:
Bij dreiging doen ze hun staart in een dreighouding omhoog, net als schorpioenen:
En vlgs mij zijn deze 2 aan het paren:
Verder is er jammer genoeg over deze soort geen info te vinden op internet. Mooie beestjes!!
Ik vind het ook altijd leuk om bijzondere dingen te fotograferen die ik zie. Dit is zeer waarschijnlijk een veertje van de Canadese Gans, een gans van oorsprong afkomstig uit Canada en Noor Amerika maar die geregeld te vinden is op de vennen in Brabant, ook hier!:
Mooie close-up van de dopheide:
Op onze heides en dan met name op de nattere stukken zie je meestal de bloemtrossen van de Gewone dophei (Erica tetralix). De roze urnvormige bloemen zijn wat kleiner dan1 cm en zitten met een groot aantal, meestal kom je tot zo'n twaalf bij elkaar, aan de toppen van de rechtopstaande stengels.
Traces in the sand:
Ook veelvuldig te zien hier zijn de webben van de trechterwebspin: ze maken een horizontaal, slordig geweven web, dat aan van de zijden een buisvormige vluchtweg bevat:
Ik kwam steeds dichter bij de Hooglanders, en ik kan het niet nalaten ze te fotograferen; je krijgt niet altijd de kans in ze in zo een mooie omgeving vast te leggen:
De bedoeling van de inzet van deze beesten is de openheid in een gebied te behouden of te bevorderen en variatie in de flora te brengen. Schotse Hooglanders hebben op verschillende manieren invloed op een gebied. Alleen al hun aanwezigheid is bepalend. De hoeven drukken de bodem aan en openen de vegetatie. Vaak lopen ze paden uit, door zich via vaste routes te verplaatsen. Daarnaast gaan ze dwars door alles heen. Onder hun forse gewicht worden planten verpletterd en breken taken van bomen en struiken af. Aan de langharige wollige vacht kleven zaden en komen ergens anders weer op de bodem terecht. De verspreiding van zaden is een niet onbelangrijke bijkomstigheid. In alle opzichten erg nuttig dus.
Alweer die prachtige weerspiegeling in het water:
Ze voelden zich kennelijk niet bedreigd door mijn aanwezigheid:
Toevallig ook nog een vogeltje op mijn foto: zo te zien een kwikstaaartje:
De witte kwikstaart is een van de meest algemene broedvogels van Nederland. Vooral op het platteland te vinden. Maar ook tussen de poten van runderen, paarden en schapen in de hoop dat die insecten of larven omhoog duwen.
En ik verliet ze weer, en vervolgde mijn weg naar het poortje om dit terrein te verlaten, verheugd dat ik deze mooie runderen zo relaxed heb kunnen observeren en fotograferen:
Kijkje achterom:
Ik liep door het poortje om vervolgens weer rechts langs het 2e ven terug te lopen naar waar ik begon: aan de rechterzijde stonden de runderen en ligt het ven, aan de linkerzijde liggen bossen:
Blik op het ven: ook aan deze kant is het mooi:
Het was intussen bloedheet geworden, ik denk wel 31 graden. Jammer dat je je lichaam moet bedekken ivm teken gevaar, maar eigenlijk is dat veels te warm. Ik voelde nog meer warmte opstijgen vanaf het asfalt:
Kijkje achterom:
De bermen zijn compleet uitgedroogd door de al weken durende droogte. Maar aan de kant van het ven is het groener en is er ruige heidebegroeiing:
Het pad slingert naar ven 4:
Hij viel haast niet op maar toch een mooie heidelibel gespot tussen de hei:
Het achterste ven van ven 2 (langs de weg) is moeilijker toegankelijk vanwege de ruige heidebegroeiing, er zitten hier ook vogels die vanuit de bomen vlakbij naar de natte oevers vliegen:
Je kunt hier wel naar het ven lopen maar dan moet je op de meeste plaatsen een diepe greppel over, hier en daar kun je wel rechtsreeks via een paadje naar het water:
Ik zag hier ook een eendenkoppel met jongen:
En toen kwam ik aan bij ven 4:
Ook omgeven door prachtige oevers:
Een blauw vlindertje aan de bosrand:
Maar het is waarschijnlijk een Groentje...haha... Het groentje komt alleen op de zandgronden voor en is een echte randfiguur. De overgang van struwelen of bosranden naar vochtige tot droge heide, schrale bloemrijke graslanden, open plekken in bossen of venen; dat is zijn leefgebied.
Het beheer van dit gebied is er op gericht om in het bos zowel natuur, bosbeleving als houtproductie tot zijn recht te laten komen via integraal bosbeheer: het beheer van bossen met zowel loofhout als naaldhout, jonge bomen en volwassen bomen, struikvegetatie, omgewaaide stammen, open plekken en dood hout. Dat is hier duidelijk herkenbaar:
Langs de rechterkant ben ik heen gelopen, langs de linkerkant terug. En hier stond ik tegen de bosrand aan. Dat was wel even lekker. Er stond een picknick tafel met bankjes zodat ik even kon uitrusten in de schaduw. Heerlijk!
Ik vervolgde de weg door en langs het bos en kwam weer aan bij het Keelven, maar dan aan de overzijde:
Hier kun je lekker uitrusten en heerlijk genieten van het uitzicht over het ven. in de verte staat de vogelkijkhut. Zie nog een keertje mijn google maps plaatje om te zien waar ik heb gelopen. De bruine lijn op dat plaatje is dit zandpad.
Op de heenweg liep ik aan de overkant van rechts naar links:
Leuke inhammetjes: hier zag ik een eendenpaar met jongen:
Hier waren grote stukken met de mooie dopheide: bezoek van een witje:
Deze spin heeft er een rommeltje van gemaakt:
En weer een mooie Gewone oeverlibel, nou ja gewoon: ik vind 'm hartstikke mooi:
Crime -scene: ook dat is de natuur:
Hier moet ik even iets meer over vertellen:
Het pad wat ik heb gelopen rondom het Keelven heet het Allemanspad:
info Someren Natuurlijk
Dit Allemanspad is als verhard wandelpad speciaal aangelegd en dus in het bijzonder geschikt voor rolstoelen en kinder-/wandelwagens.
Er is een korte en een langere route. De korte gaat om het ven heen en de lange gaat ook door de bossen.
De naam Allemanspad is bewust gekozen: het geeft aan dat dit pad voor iedereen, voor alle mensen, toegankelijk en bruikbaar is. Allemanspad is een naam gericht op integratie. Samen met de hele familie op pad, van jong tot
oud, lopend met de wandelwagen of rolstoel. Met álleman maken we gebruik van dit pad om de mooie natuur van het Keelvengebied bereikbaar te maken en ervan te kunnen genieten.
Het Allemanspad is aangelegd op initiatief van de Somerense gehandicapten- en ouderenorganisaties in het kader van het Europees jaar voor mensen met een handicap (2003). Het pad is verhard met een natuurvriendelijke fijne kiezelsoort, genaamd Grauwacke.
Nou, dat vind ik wel bijzonder! En wat nog mooier is: het Allemanspad heeft als eerste in Nederland een officieel certificaat voor toegankelijkheid gekregen. Tot dan toe werd het Toegankelijkheidskeurmerk alleen nog maar aan gebouwen toegekend. Capeau!
Het kind in mij kwam even naar boven toen ik deze klimboom zag...haha...:
Wat is het hier toch mooi:
Aan de overkant ligt het pad naar de uitgang:
De zuidelijke kant van het Keelven:
Gezien vanaf het uiterste punt van het Keelven: rechts de waterlelies:
Ze staan prachtig in bloei:
Hier vlogen verschillende grote libellen: de Grote keizerlibellen. De grootste libellen in ons land! Ik heb een ervan eens een tijdje staan te bekijken: het was een mannetje, hekenbaar aan het blauwe achterlijf maar zeer zeker ook door zijn gedrag.
De mannetjes patrouilleren langdurig boven het water en de oever, waarbij ze hun achterlijf kenmerkend licht gebogen houden. Dat kun je ook zien op mijn foto's. Andere grote libellen worden verjaagd. Ze maken lange jachtvluchten op beschutte plaatsen, zoals bosranden, heidevelden, enz. Soms worden daarbij grote prooien gegrepen, waaronder vlinders en andere libellen. De paring vindt meestal plaats in een boom.Z e verdedigen echt hun territorium: een indringer wordt onmiddelijk verjaagd. Ze vliegen over het water en gaan telkens naar dezelfde plek op de oever terug om even te rusten. Dus als je rustig wacht kun je mooie foto's maken als ze daar weer neerstrijken. Het was schitterend om te zien:
Daar zit ie:
Mooi...maar behoorlijk gehavend:
Ook zaten er veel Schaatsenrijders:
Nog even een zoekplaatje: ik hoorde kikkers kwaken, maar ja, waar zaten ze????
Het waren er 2: 2 groene poel of bastaardkikkers:
En met deze foto eindig ik met reportage van de wandeling van vandaag. Mijn batterij was leeg en ik hoefde alleen nog maar de bocht om, en over het pad weer richting uitgang:
Het was een bloedhete dag, maar de wandeling was zeer de moeite waard. Ik heb echt enorm genoten van de RUST de RUIMTE en de NATUUR. Het hoogtepunt was natuurlijk dat ik oog in oog kwam te staan met de Schotse Hooglanders; niet zomaar ergens op het land, maar verkoeling zoekend in het water. Dat was toch wel heel bijzonder. Ik ga hier zeker nog vaker terug. Er zijn in dit gebied 18 wandelroutes uitgezet. Die zullen zeker allemaal de moeite waard zijn.
