Misschien komt het wel door de drukke wereld om ons heen, maar ik heb steeds vaker de behoefte om in de natuur te zijn, het geeft rust en stilte. Vandaag ben ik nog eens teruggekeerd naar de uitkijktoren, en ben daarvoor vroeg opgestaan. Gewapend met statief en camera en handschoenen zonder vingertoppen...want het was maar 3 graden, behoorlijk fris dus. Om 8.30 uur was ik daar. Het was windstil en er was wat grondnevel maar de zon was al opgekomen, dus een mooie dag om te fotograferen. Ik hoopte nog herten en reeën te zien maar daarvoor moet ik waarschijnlijk nog vroeger opstaan. Dat gaat nu niet meer want dan is het nog donker. Ik heb vandaag een half rondje om de Grashut gewandeld. En ik moet eerlijk bekennen: wat ze zeggen is ook helemaal waar: ik heb nog nooit op zo'n kleine oppervlakte een zo gevarieerd bos gezien. Aan de hand van mijn foto's zal ik omschrijven wat ik allemaal heb gezien. En wat was het weer mooi....stil....zo heerlijk die natuur.
Eerst even een plattegrondje in Google maps: ik ben dezelfde route ook weer teruggelopen.
Mijn startpunt was weer de parkeerplaats op de Fazantlaan. Aan de rechter en linkerkant rezen de hoogspanningskabels op tussen hoge pollen van het pijpenstrootje die nog half in de grondnevel verzonken lagen; het was een mooi gezicht met de opkomende zon op de achtergrond:
Dat beloofde wat. Misschien kon ik nu eindelijk eens het magische ochtendlicht en de mooie zonnestralen door de bomen fotograferen. Zonnestralen voegen namelijk heel veel sfeer toe aan je foto. Ik heb het maar gewoon eens geprobeerd en resultaat overtreft mijn eigen verwachtingen:
Er zijn wel een paar omstandigheden die er moeten zijn wil je een geslaagde foto maken. Je moet vroeg op pad, of in de avond, het moet een beetje stoffig of vochtig in de lucht zijn. Het lage zonlicht weerkaatst dan duidelijk zichtbaar op de deeltjes in de lucht. Het mooist is ook een donkere achtergrond, bv. takken of bladeren van bomen. Want de stralen zijn het duidelijkste te zien op de donkere delen van je foto.
Je moet ook de camera naar de zon richten maar ervoor zorgen dat de zon zelf net niet in beeld komt, want dan krijg je silhouetten. Je moet altijd zorgen dat er bv takken of een boomstam voor de zon staan. Dus gewoon een goede compositie maken. Dat kan recht voor je, maar ook mooi van opzij, zoals hier:
Niet gek voor de eerste keer. Mijn dag kon al niet meer stuk :-).
Dit soort foto's zijn ook leuk om te bewerken in Lightroom. Hier heb ik voor de fun presets toegepast van Sleeklens: de eerste is afternoon play, en de tweede is warm shadows, de derde is vallende bladeren:
Deze laatste heeft wel wat. Veel fotografen doen aan fotobewerking maar ik hou het toch het liefst bij mijn eigen foto's; ze hoeven niet perfect te zijn.
Heel vroeg op de dag is het licht niet zo hard en dat geeft veel meer sfeer. Wat een mooie warme kleuren:
Ja...dit is wat je dus mist als je lang in je bed blijft liggen ;-):
Het heeft iets mysterieus, vandaar ook het gezegde: in nevelen gehuld...denk ik:
Wat een geluk: er streek een blauwe reiger neer aan de achterkant van het ven:
Deze foto heb ik uitvergoot:
Ik kan er maar geen genoeg van krijgen: het was zoooo mooi om te zien:
Je hoorde de ganzen wel....maar je zag ze niet....
Het ven aan de rechterkant is blijkbaar de vaste stek van een ooievaarspaar:
Hij bleef er mooi een tijdje zitten, die reiger:
In een half uurtje tijd was nagenoeg alle nevel opgetrokken:
Ik had toch echt een klein vogeltje voor mijn lens maar uhhh...ik zie hem niet meer haha.....
Na een half uurtje genoten te hebben van het prachtige uitzicht en de heerlijke zonnstralen begon ik aan de wandeling rondom. Het eerste stuk had ik vorige week ook al gelopen.
Als het ware "in het voetlicht" gezet:
Ik kan het niet laten: toch nog even wat paddestoeltjes, kijk dat kleine spinnewebje:
Zoveel mooier nu de zon erop schijnt: dit is een van mijn mooiste foto's van vandaag:
Echt herfst tafereeltje:
Beetje grondmist zorgt er ook voor dat dauwdruppels zich hechten aan planten en spinnewebben:
Ik vind het ook altijd leuk om bomen tegen de lucht te fotograferen; hier is slechts een enkel topje verlicht door de zon:
En hier ben ik helemaal tegen de boom aan gaan staan en heb omhoog gekeken om de foto te maken:
Wat een prachtige kleuren toch op deze vroege herfstochtend:
Ik bereikte het punt tot waar ik vorige week heb gelopen:
Het bospad gaat nu over in een wat heuvelachtiger deel:
Met laagtes van wel een meter diep aan beide kanten; de fotos kunnen helaas niet echt goed die diepte weergeven:
Aan het eind van dit pad ging ik rechts af: daar was een deel van dit gebied voor het publiek opengesteld en moest ik een wildrooster over.
Zie witte pijl op onderstaande afbeelding van Google maps:
rechts van mij "de Grashut" en links richting vloedlossing gaat het gebied langzaam over van "graas-land" in wat moerassiger land:
De situatie waarin ik me bevond leende zich bij uitstek voor foto's met zonnestralen:
gemaakt in automatische stand: f/10, SS 1/200, iso 400
Een van de mooiste foto's van vandaag:
gemaakt in TV stand: F/10, SS 1/200, iso 400
Dezelfde foto, maar dan iets dichterbij en in automatische stand:
f/10, SS 1/160, iso 400
De runderen in het weiland staan rustig en onbezorgd te grazen. Die aanblik gaf mij zelf ook een gevoel van rust:
Ze merkten mij wel op maar het scheen hen niet te deren, ze graasden rustig verder.
Dit soort foto's zijn ook leuk om te bewerken in Lightroom. Hier heb ik voor de fun presets toegepast van Sleeklens: de eerste is afternoon play, en de tweede is warm shadows, de derde is vallende bladeren:
Deze laatste heeft wel wat. Veel fotografen doen aan fotobewerking maar ik hou het toch het liefst bij mijn eigen foto's; ze hoeven niet perfect te zijn.
Heel vroeg op de dag is het licht niet zo hard en dat geeft veel meer sfeer. Wat een mooie warme kleuren:
Voordat ik aan de wandeling rond Grashut begon, ben ik nog even op de uitkijktoren geweest. Voor de echte zonsopkomst had ik nog vroeger uit mijn bed moeten komen, want de zon scheen al volop. Maar daarom niet minder mooi: voor mijn ogen voltrok zich het laatste stukje wonder van het "ochtendgloren".
( ik heb mijn foto's niet bijgewerkt, ze zijn weergegeven zoals ze gemaakt zijn)
Het grasland lag nog zachtjes in nevelen gehuld:
Ja...dit is wat je dus mist als je lang in je bed blijft liggen ;-):
Prachtig die dampen boven het water. Ondanks dat de zon al scheen heb ik deze foto recht in de zon genomen. Door de automatische belichting worden de bomen daardoor donkerder door het tegenlicht en als een soort silhouetten weergegeven. Dat levert een mooi contrast op met het wit van dauw. Ik heb mijn camera met WB bewolkt ingesteld, dan komen de gele kleuren mooier uit, maar als de lucht al erg blauw is moet je dat niet doen want dan wordt die ook geel:
Het heeft iets mysterieus, vandaar ook het gezegde: in nevelen gehuld...denk ik:
Wat een geluk: er streek een blauwe reiger neer aan de achterkant van het ven:
Deze foto heb ik uitvergoot:
Ik kan er maar geen genoeg van krijgen: het was zoooo mooi om te zien:
Je hoorde de ganzen wel....maar je zag ze niet....
Het ven aan de rechterkant is blijkbaar de vaste stek van een ooievaarspaar:
Hij bleef er mooi een tijdje zitten, die reiger:
In een half uurtje tijd was nagenoeg alle nevel opgetrokken:
Ik had toch echt een klein vogeltje voor mijn lens maar uhhh...ik zie hem niet meer haha.....
Na een half uurtje genoten te hebben van het prachtige uitzicht en de heerlijke zonnstralen begon ik aan de wandeling rondom. Het eerste stuk had ik vorige week ook al gelopen.
Door de stand van de zon werden bomen en struiken slechts gedeeltelijk beschenen. Je kunt natuurlijk met foto's nooit precies de impressie weergeven die je zelf ziet, maar het lichtspel van de zon tussen de nog donkere delen van het bos gaf een heel aparte sfeer, berkenbomen leken wel van zilver:
De imposante bomen die tussen de jonge begroeiing staan zijn mooie onderwerpen voor een foto:
Als het ware "in het voetlicht" gezet:
Ik kan het niet laten: toch nog even wat paddestoeltjes, kijk dat kleine spinnewebje:
Zoveel mooier nu de zon erop schijnt: dit is een van mijn mooiste foto's van vandaag:
Echt herfst tafereeltje:
Beetje grondmist zorgt er ook voor dat dauwdruppels zich hechten aan planten en spinnewebben:
Ik vind het ook altijd leuk om bomen tegen de lucht te fotograferen; hier is slechts een enkel topje verlicht door de zon:
En hier ben ik helemaal tegen de boom aan gaan staan en heb omhoog gekeken om de foto te maken:
Wat een prachtige kleuren toch op deze vroege herfstochtend:
Ik bereikte het punt tot waar ik vorige week heb gelopen:
Het bospad gaat nu over in een wat heuvelachtiger deel:
Met laagtes van wel een meter diep aan beide kanten; de fotos kunnen helaas niet echt goed die diepte weergeven:
Aan het eind van dit pad ging ik rechts af: daar was een deel van dit gebied voor het publiek opengesteld en moest ik een wildrooster over.
Zie witte pijl op onderstaande afbeelding van Google maps:
rechts van mij "de Grashut" en links richting vloedlossing gaat het gebied langzaam over van "graas-land" in wat moerassiger land:
De graslanden die hier liggen zijn oude agrarische percelen. Op de achtergrond grazen witte runderen. De runderen die in het Weerterbos ingezet zijn voor de seizoensbegrazing grazen alleen hier op deze percelen. De zon scheen hier recht voor me. Door de zon grotendeels achter de boom te plaatsen kreeg ik dit leuke effect:
De situatie waarin ik me bevond leende zich bij uitstek voor foto's met zonnestralen:
gemaakt in automatische stand: f/10, SS 1/200, iso 400
Een van de mooiste foto's van vandaag:
gemaakt in TV stand: F/10, SS 1/200, iso 400
Dezelfde foto, maar dan iets dichterbij en in automatische stand:
f/10, SS 1/160, iso 400
De runderen in het weiland staan rustig en onbezorgd te grazen. Die aanblik gaf mij zelf ook een gevoel van rust:
Ze merkten mij wel op maar het scheen hen niet te deren, ze graasden rustig verder.
Ik had graag geweten welk runderras dit is maar ik heb er niet veel over kunnen vinden op internet. Ze zijn ingezet voor seizoensbegrazing maar niet veel runderrassen zijn nog in staat om op eigen kracht te overleven in de natuur. Deze info, die ik vond bij Ark.eu, laat ons zien hoe belangrijk de rol van runderen is bij de natuurontwikkeling die men voor dit gebied voor ogen heeft.
Runderen houden het landschap, dat hier anders zonder begrazing zou verbossen, half open. Dat gebeurt door struiken te snoeien en bomen te schillen. Ook eten en vertrappen ze houtige gewassen in de kiemfase. Ze creëren nog meer openheid door met kracht tegen (jonge) bomen te schuren. Omgekeerd kunnen runderen de bosontwikkeling ook stimuleren. Zo zijn opengetrapte plekken in een gesloten grasmat perfecte kiembedden voor kruiden en houtige gewassen.
Begrazing remt ook het woekeren van snelgroeiende grassen in graslanden en heiden af waar bloemrijke kruiden van profiteren. Bovendien verspreiden runderen zaden via hun vacht, en laten hier en daar hun mest vallen. Dit leidt tot allerlei kansen voor dieren en planten om zich te vestigen en/of uit te breiden. Zo profiteren bv. paddenstoelen en mestkevers van medicijnvrije rundermest. Eksters halen teken en andere parasieten uit de vacht van runderen. Het ecologisch netwerk rondom wilde runderen blijkt zeer groot te zijn.
Ik vind het allemaal reuze interessant, nu ik dit weet kijk ik op een heel andere manier naar de natuur en dus ook naar deze dieren. Leuk is dat!
Je kunt goed zien dat het bos er hier heel anders uitziet: vooral eiken, berken, elzen,grassen, lijsterbes en veel brandnetels langs de weg:
De Oude Graaf is een waterloop. Mogelijk was de Oude Graaf van oorsprong een natuurlijke beek, zoals kaarten uit het begin van de 19e eeuw laten zien. De huidige waterloop werd voornamelijk in de bedding van deze beek gegraven. Waar deze beek , ten zuidoosten van Hugten, de provinciegrens passeert zou een watermolen hebben gestaan. Maar zover ben ik niet geweest, dat is verder naar het Noorden. Ik ben richting zuiden gelopen. De oude Graaf loopt via het Weerterbos en mondt uit in het Sterksels Kanaal. Om de verdroging van het bos tegen te gaan heeft men hier veel rabatten aangelegd: dat zijn greppels tussen de bomen die het natte bos toch geschikt maken voor de bomen en bij hevige regenval het vele water toch kunnen afvoeren.
Heel goed dat dit soort borden er staan.
Juist natuurliefhebbers en fotografen hebben de gewoonte om nogal eens van de paden af te gaan. Dit geeft onrust in het bos. Om wild te zien is dat ook volstrekt zinloos. Het lopen buiten de bospaden veroorzaakt veel lawaai: geruis door het lopen van bosbesstruiken, het kraken en breken van de takken onder de wandelschoenen. En tijd om het bos in te kunnen kijken ontbreekt daarbij omdat je moet "opletten waar je loopt". Trouwens in het bos zelf kun je vaak helemaal niet ver kijken. Het lawaai, dat je veroorzaakt reikt verder dan het oog kan zien; het wild is dan al lang verdwenen. Dus het heeft totaal geen zin. Ook loslopende en struinende honden veroorzaken volgens de boswachterij veel onrust onder het wild, wat leidt tot doodgebeten reeën, agressieve wilde zwijnen en verstoorde vogelnesten. Overtreding kan je een fikse boete opleveren. Je hebt als natuurliefhebber een eigen verantwoordelijkheid: stoor ook buiten de rustgebieden de dieren niet en hou je aan de regels.
Gemengd loofbos met rijen populieren (dienden vroeger als perceelafscheiding):
Nog een paar laatste paddestoeltjes:
Bosmuizenholletje in de zon:
Opeens hoorde ik ganzen, maar het waren niet de ganzen in het ven, het was een grote vlucht ganzen in de lucht, ik kon nog net het staartje fotograferen: een mooi gezicht tegen de inmiddels felblauwe lucht:
Je kunt goed zien dat het bos er hier heel anders uitziet: vooral eiken, berken, elzen,grassen, lijsterbes en veel brandnetels langs de weg:
Onderbeplanting:
Rustgebied: hier mag je niet lopen:
Het is ook leuk om eens achterom te kijken en dan een foto te maken:
Leuk, alweer die zonnestralen; rechts langs het pad loopt de oude Graaf:
Fraaie compositie: de zon is net een ster:
Het is hier al behoorlijk drassig met pijpenstrootje en vooral veel riet:
Vroeger plantte men een rij populieren als grens/afscheiding van percelen:
Echt drassig:
Mooie weerspiegeling:
Moerassig:
Mooiste foto van vandaag: prachtige warme herfstkleuren en een mooie weerspiegeling in het water:
Hier en daar lagen grote stukken weiland:
Lange rijen populieren:
En alweer dat magische licht:
Hier ben ik aangekomen op een punt waar het pad de Oude Graaf kruist:
Blauwe pijl: de oude Graaf, rode pijl: waar mijn pad deze beek kruist:
Dit is aan de rechterkant net voor de beek: helemaal achteraan liggen de vennen die je ook ziet als je op de uitkijktoren staat. Ik dacht dat ik dichter bij de vennen zou kunnen komen maar hier is het ook een rustgebied. Begrijpelijk ook wel.
Klik op plaatje om de kennisgeving te lezen: er worden hier momenteel werkzaamheden uitgevoerd.
Er zijn wel al meerdere van die rabatten afgesloten zodat het water blijft staan en het bos daardoor weer natter wordt zoals het van nature was. Verder wordt er nog aan boomkap en uitdunning gedaan. Zo komt er weer plaats voor jonge bomen die zich makkelijker aan de hoge waterstanden kunnen aanpassen (hebben nog geen diepe wortels gevormd) Daarmee zijn ze ook minder gevoelig voor verdrinken dan oude bomen, die al wel decennia hun wortels dieper hebben moeten sturen om aan water te komen. Dit is dus een actie die breed door het hele bos heen moet plaats vinden, om een nieuwe generatie bos te starten.
Kijkje achterom:
links kennisgevingsbord, rechts het bruggetje over de oude Graaf:
Blik op de oude Graaf richting zuiden (A2):
Blik op de oude graaf richtingNoorden (Vloedlossing):
Doorkijkje naar de Grashut, maar nu dus van de tegenovergestelde kant van de uitkijktoren, rechts staan de pony's:
Helaas niet te zien, maar helemaal in de verte op de achtergrond staat de uitkijktoren:
Het is hier een rommeltje....inderdaad. Maar ik vond dit plankje wel komisch!
Mooi voorbeeld van zo'n rabat (greppel):
Het gedeelte noordwaarts was ook een rustgebied. Verboden toegang dus: de dieren mogen niet gestoord worden:
Heel goed dat dit soort borden er staan.
Juist natuurliefhebbers en fotografen hebben de gewoonte om nogal eens van de paden af te gaan. Dit geeft onrust in het bos. Om wild te zien is dat ook volstrekt zinloos. Het lopen buiten de bospaden veroorzaakt veel lawaai: geruis door het lopen van bosbesstruiken, het kraken en breken van de takken onder de wandelschoenen. En tijd om het bos in te kunnen kijken ontbreekt daarbij omdat je moet "opletten waar je loopt". Trouwens in het bos zelf kun je vaak helemaal niet ver kijken. Het lawaai, dat je veroorzaakt reikt verder dan het oog kan zien; het wild is dan al lang verdwenen. Dus het heeft totaal geen zin. Ook loslopende en struinende honden veroorzaken volgens de boswachterij veel onrust onder het wild, wat leidt tot doodgebeten reeën, agressieve wilde zwijnen en verstoorde vogelnesten. Overtreding kan je een fikse boete opleveren. Je hebt als natuurliefhebber een eigen verantwoordelijkheid: stoor ook buiten de rustgebieden de dieren niet en hou je aan de regels.
Ven herstel: om heel veel redenen een prachtig plan: maar dit is toch ook een streling voor het oog:
Nou....ik kon niet dicht bij de watervogels komen; dan dezelfde weg maar weer terug gewandeld:
Gemengd loofbos met rijen populieren (dienden vroeger als perceelafscheiding):
Grappig hoe dat bord in die boom is verwerkt:
Links weer uitzicht op de Grashut:
Dit zijn de kleine rode besjes van de wilde Bos Viburnum Wrighti: een breed uitgroeiende struik met grijs/bruine twijgen. Bloeit in mei/juni zeer rijk met kleine witte bloemen met glanzend rode vruchten die al in oktober rijp zijn en er zeer lang aan blijven:
Elfenbankje op haar retour:
En ja, daar sprong weer een boskikker voor mijn voeten weg (zoek de kikker haha):
Nog een paar laatste paddestoeltjes:
Rare groeivormen:
Eens een ander uitgangspunt genomen:
Bosmuizenholletje in de zon:
De specht heeft hier zelfs helemaal door de boomstam heen gepikt:
Het is zeer waarschijnlijk een nest van een Bonte Specht. Dat is doorgaans een ronde opening met een doorsnede van zo'n 5cm. Dit nest bouwen ze vaak in vermolmde stammen en dikke takken van loof of naaldbomen op hoogtes variërend van 3 tot 8 meter. Via de ingang van het nest gaat een kleinere gang naar een 23 tot 40cm diepe kamer die 12 tot 15cm breed is.
Prachtig hoe dat gemaaide gras gaat broeien en er dampen vanaf komen:
Nog een keertje op de uitkijktoren kijken:
De nevel is opgetrokken en het is een prachtige dag geworden:
De ganzen maken een hoop kabaal met zijn allen:
En weer bijna terug bij de parkeerplaats.
Het was een mooie wandeling. Ik heb de ochtendnevel bewonderd, ben heel erg blij dat ik de zonnestralen heb kunnen fotograferen en ik was diep onder de indruk van de gevarieerdheid van het bos. Vooral het moeras gedeelte vond ik erg mooi. Het is fijn dat een deel is opengesteld voor het publiek. Mooi ook dat er rustgebieden zijn waar de dieren niet gestoord mogen worden.
Zoals ik al zei aan het begin van deze blogpost ben ik hier gaan wandelen omdat ik behoefte had aan STILTE. Het is zo heerlijk om alleen de natuur te horen! In dit bos liggen zulke rust en stiltegebieden.
Stiltegebieden zijn beschermingsgebieden waarin NATUURLIJKE geluiden overheersen. Het woord ‘stilte’ betekent niet dat er helemaal geen geluid in het gebied waarneembaar is, maar staat voor de afwezigheid van storende, voor de omgeving vreemde geluiden. Het is niet de bedoeling om mensen buiten het stiltegebied te houden. Integendeel: het is de bedoeling dat mensen kunnen genieten van de rust. Stilte is immers een verademing! Maar stilte gaat verder dan geluid. Een stil landschap is tevens een authentiek en mooi landschap. Stilte, rust en natuur hebben bovendien een positieve invloed op onze gezondheid. Onderzoek heeft aangetoond dat rust en stilte de bloeddruk verlaagt, het risico op een hartaanval vermindert, angsten intoomt en onze mentale weerstand verhoogt. Laten we deze stilte dan ook beschermen en behouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten