Mooie heidewandeling op de Gastelse Heide en Langbosch

Vandaag heb ik een mooie heidewandeling gemaakt op de Gastelse Heide.
De Gastelse Heide is een natuurgebied ten noordwesten van Gastel. Het natuurgebied bestaat uit cultuurgronden, bossen en heidecomplexen.

Het gebied werd voor een aanzienlijk deel ontgonnen, waardoor een mozaïek van landbouwenclaves in het gebied ontstond. Ook werd een deel beplant met grove den: Het Langbosch genaamd. Omstreeks 1972 kwam aan de versnippering een einde. Bij ruilverkaveling kwamen de enclaves in bezit Staatsbosbeheer, dat ook de omringende natuurgebieden beheert. De Gastelse Heide sluit in het noorden aan op het Soerendonks Goor, in het westen op de Groote Heide, (een Natura 2000 gebied) in het zuidwesten op de Beverbeekse Heide, in het oosten op het dal van de Buulder AA, en in het zuidoosten op een landbouwgebied met de Buulderbergse Heide. Het wordt ontsloten door wandel- en fietspaden.
Door begrazing door wilde paarden worden de voormalige landbouwenclaves open gehouden. Het dennenbos wordt geleidelijk omgevormd tot een meer natuurlijk berken-eikenbos. De Buulderbergse Heide is tegenwoordig een naaldbos, maar de Gastelse Heide is een heidegebied gebleven.
Door het gebied (Langbosch en het Goor) stroomt de Naaste Loop in de richting van Soerendonk waarna die overgaat in de Strijper AA..

Plaatje Google maps:

Via de weg het Kranen kom je voorbij het Soerendonks Goor (aan de rechterzijde) en even verder kun je aan de linkerkant de auto parkeren. Daar kon je voorheen via een klaphekje zo de Gastelse Heide op. Tegenwoordig staat er prikkeldraad met zwakstroom op. Er zal vast nog ergens anders een ingang zijn, want de wandelbordjes staan wel nog op het terrein dus ik nam aan dat je er wel nog mag wandelen.

Meteen al bij de ingang hoorde ik een specht, na even goed rondkijken zag ik hem zitten in een berkenboom:

Elk jaar van midden augustus tot midden september staat de heide prachtig in bloei. De bloempjes van dit plantje zijn helder lila of donkerder purper en kleuren de heidegebieden helemaal paars. Enkele foto's:

Muizenholletjes. Altijd moeilijk te zeggen van welke muizen als je ze zelf niet ziet. Ik denk van de aardmuis: die houdt van open gebieden n waar gras is, of van een woelmuis: die laat geen hoopje zand achter als hij een holletje graaft:

Soms kun je aan de doorsnee van de ingang zien welk dier het hol heeft gemaakt. Voor een rat is dat 5-6 cm, een woelmuis 2-3 cm en voor een konijn 15 cm.

Ingang van een konijnenhol:

Op heidegebieden kun je konijnen, hazen, vossen en zelfs reeën zien, en zeker als het een rustig gebied is. Maar ook zeldzame vogels zoals het korhoen en de veldleeuwerik voelen zich daar thuis op.

Heldere lila heidestruik:

Het is de calluna vulgaris. Komt voor op de droge heides en arme zandgronden. De struik kan wel tot 1 meter hoog worden. Op een wat rijkere grond kan vergrassing optreden. Dat zie je hier ook. Voor de instandhouding is gegrazing noodakelijk. Voor de insecten is de nectar in de bloempjes makkelijk te bereiken. Naast honingbijen en hommels komen ook graafbijen met een korte tong, gewone wespen en vliegen op de nectar af. Voor de gewone heispanner is struikhei ook een waardplant.

Toen zag ik dit, midden in het heidegebied: het leek wel een betonnen plaat waar een stok leek te hebben ingestaan. Misschien ooit iets geweest voor de wilde paarden?

Ook hier zag ik een paar botjes liggen:

Dit keer is het moeilijker te  herkennen. Het lijkt wel op een deel van een schedel (schedeldak) van een klein zoogdier, ik denk van een konijn:

Dat zou betekenen dat hier ook vossen zouden kunnen zitten. Wat zou het leuk zijn die nog eens tegen te komen dan. Maar vossenkeutels heb ik nog niet gezien hier. Paardenkeutels wel, haha:

Graafsporen van denk ik een haas:

Toen kwam er een stel nijlganzen overvliegen; ik had geen tijd meer om mijn camera goed in te stellen, deze foto's zijn gemaakt in de automatische stand:

Waarschijnlijk op weg naar het even verderop liggende Soerendonks Goor:

Zou het dan toch nog opklaren vandaag?

Er liggen hier diverse burchten:

Op de achtergrond de Kluisweg: een fietspad naar Gastel

Ik naderde aan de achterkant van de heide de bosrand van het Langbosch, zie mijn Google maps kaartje. Zoals ik al zei is dit een deel van de Gastelse heide wat beplant werd met de Grove den die we ook wel pijnboom noemen, en vliegden als hij ergens alleen staat waarbij het zaad door de wind meegevoerd is en tot kieming is overgegaan:

Dit is de Amerikaanse vogelkera (Prunus serotina) is in Nederland en België geïntroduceerd en vanaf de jaren twintig van de twintigste eeuw als vulhout in de bossen aangeplant:

Bloeit van eind mei tot en met juni met witte bloementrossen. De donkerrode bijna zwarte kleine bessen zijn eetbaar. Het blad en de pit zijn echter giftig. Hij wordt ook wel bospest genoemd omdat hij het vermogen heeft zich in korte tijd uit te breiden, ook na beschadiging. Het uitroeien van deze invasie soort leidt not niet echt tot goede resultaten. 

Het is hier echt stil in het bos. Heel af en toe hoor je een vogeltje of zie je een vlinder op een zonnig plekje:

In dit bos lopen ook de Ijslandse pony's, die verderop een grote poel hebben om water te drinken. Maar die zag ik vandaag niet.
Ik liep dwars over het heideveld weer terug naar de auto. IWat was het mooi op de grote stille heide!