Aardhommel in mijn tuin op zoek naar nectar en stuifmeel

Vandaag zag ik ook weer een dikke aardhommel in mijn tuin, naarstig op zoek naar nectar of stuifmeel. In mijn blog van 14 maart heb ik deze hommel al uitvoerig beschreven. Maar vandaag wat leuke bijzonderheden en even geen standaardfoto's maar actie-foto's:

De hommel heeft een lange rode uitrolbare tong (te zien op de foto) met haartjes die hij nodig heeft om nectar uit bloemen op te zuigen. Als hij die tong niet gebruikt ligt die onder het lichaam gevouwen. Zijn ogen zijn langwerpig van vorm en meestal zwart van kleur. Hij ziet kleuren anders dan de mens. Hij ziet geen rode kleuren, maar wel de kleuren in het ultraviolette deel van het licht (uv-licht). Hoe dat werkt? Bloemen hebben een honingmerk op het blad ;  een honingmerk is een vlek op het bloemblad die naar de nectar leidt. Die vlek is door een mens niet te zien. Deze honingmerken weerkaatsen Uv-licht waardoor ze voor hommels goed zichtbaar zijn. Een bloem ziet er door deze ultraviolette kleuren voor een hommel uit als een soort landingsbaan. Hoe interessant is dat!

De hommel heeft 3 paar dikke harige poten. De haartjes zijn dusdanig ontworpen dat ze stuifmeel aantrekken, zodat de hommel dit gemakkelijk mee kan nemen.De schenen van de achterpoten zijn sterk verbreed. Op de holle scheen van de achterpoot is een kale plek aanwezig die omgeven is met stijve haren. Deze plek wordt het stuifmeelkorfje  genoemd. De vrouwtjes verzamelen in deze holte het stuifmeel door de korrel als een balletje samen te klonteren mbv nectar. Mannelijke hommels hebben geen stuifmeelkorfjes aan de poten omdat zij geen voedsel verzamelen voor het nest. Dus hommels met een geel korfje zijn altijd vrouwtjes, meest werksters:

De hommel kan wel twee uur lang nectar en stuifmeel verzamelen, en en vervoert dat op verschillende manieren. De nectar slaan ze op in hun nectarkrop, het stuifmeel verzamelen ze in stuifmeelkorfjes aan hun poten. De nectar en stuifmeel van een volgeladen hommel wegen ongeveer driekwart tot negentig procent van het lichaamsgewicht. Hommelvrouwtjes gebruiken de nectar om het stuifmeel tot klompjes te maken:

Ondanks die zware bepakking kunnen de hommels toch goed vliegen. Ameriakaanse biologen en natuurkundigen hebben aangetoond dat de stuifmeelpakketjes op de achterpoten van een hommel werken als een vluchtstabilisator. Een lading nectar destabiliseert de hommelvlucht juist, maar maakt het insect tegelijkertijd wendbaarder:

Hommels zijn sterk behaard met lange haren over het gehele lichaam, met name op het achterlijf. Een onderzoek uit 2015 toonde aan dat een hommel gemiddeld ongeveer 3 miljoen haren op het lichaam heeft. Dat is nogal wat! De lichaamsbeharing is in beginsel zwart maar vrijwel alle hommels hebben duidelijke banden ( geel en wit) van gekleurde haren op het lichaam. De kleuren van hommels hebben te lijden onder uv-straling en in zonnige zomers komen veel lichtere exemplaren voor in vergelijking met zomers die relatief veel bewolkte dagen tellen. Nooit geweten. 

Het blijft een mooi bijzonder insect... de hommel.

leuk filmpje over een bijzondere vriendschap tussen mens en hommel:

https://www.facebook.com/uniladmag/videos/4659353937420962/