Wat is er nou zo mooi aan mais?

Elke dag als ik mijn hondje uitlaat loop ik over een pad waarlangs rijen mais staan. Mais groeit overal, maar nooit zie je oneindige velden, altijd een veldje hier, een veldje daar. Ik kijk er altijd naar.

Hoe meer het zijn einde nadert, des te mooier ik het vind. In dit blog zal ik een paar foto's plaatsen hoe ik er tegenaan kijk.
Maar wat is er nu zo mooi aan mais?
Nu de mais bijna rijp is vallen de grote draden aan de kolven heel goed op. De kolven hebben mooie pruiken gekregen.

Dat is een mooi gezicht in contrast met de gele dorre stengels en bladeren. 

Stengels die fier omhoog groeien. Sommige om geknakt door de zwaartekracht van de kolven.

Het beeld is heel gevarieerd: groene pruiken, rode pruiken, bruine pruiken, dichte kolven, open kolven, aangevreten kolven.

Maisvelden ritselen ook, door de pluimen die wuiven in de wind. Heerlijk vind ik dat. 

Maar in het maisveld is het nooit stil. Er huizen muizen, mollen, hazen, vogels, misschien zelfs wel vossen.

Vanuit een ander perspectief gezien heeft het ook wel wat:

Soms ligt een heel stuk platgetrapt door...god weet wat......

Nu alles zo geel en dor uitziet kun je zien dat de oogsttijd bijna is aangebroken. Ik zeg altijd: als het mais eraf is, dan is het herfst. Waar ik loop is het mais er nog niet af. Om mais te oogsten moet het droog zijn. Maar de laatste week heeft het veel geregend. Het zal dan ook niet lang meer duren voordat de hakselaars hun werk komen doen.
Er rijdt dan een machine door het veld met een wagen er naast, getrokken door een tractor. De hakselaar hakt de mais en verhakselt het tot een stoffige, dikke poeder die via een buis in de bak van de wagen ernaast wordt gespoten. Alles wordt verwerkt: de stelen, de bladeren, de kolven, de pluimen. En als de hakselaar is verdwenen, blijft het veld mistroostig achter. Overal steken schots en scheef stukken steel uit de grond, de aarde is kapotgereden door de machine. Hier en daar staan diepe plassen. Zo mooi als mais is, met z'n wuivende pluimen en strak verpakte kolven, zo lelijk is een gehakseld maisveld.

Ik zal hier ook foto's van plaatsen zodra het maisveld kaal is.

En vandaag was het zo ver: 13-10-2017: toen ik ging wandelen was het veld compleet gehakseld. Jammer , ik had de machines wel aan het werk willen zien, die foto's waren leuk geweest voor mijn blog. Maar ik moet het doen met deze foto's:

Kale vlakte zo ineens weer:

Left-overtje voor de vogels:

De sporen van de brede tractorbanden nog duidelijk zichtbaar: